Gjoni dhe Zana e Vogël

Gjoni i vogël tha "UNË" për gjithçka. Pavarësisht nëse nëna e tij vendosi një fetë tortë ose ndonjë puding në tavolinë, Gjoni gjithmonë thoshte "UNË". Mirëpo, kur i erdhi koha për të fjetur, ai nuk tha asnjëherë ‘UNË’, sepse sigurisht që nuk donte të flinte. Një ditë, kur nëna e tij e kishte vënë për të fjetur, ai u ngrit nga shtrati, qëndroi në dritare dhe shikoi jashtë.

Ishte errësirë, përveç dritës së hënës. Perdet lëvizën dhe gjethet shushuruan në kopsht. Papritur, djali vuri re një rruzull të vogël drite që shkëlqente nga bari dhe brenda saj vuri re një zanë të vogël.

'Kush je ti?' pyeti Gjoni

'Unë jam UNË!' - u përgjigj me zë të ulët piksi. 'Dhe kush je ti?'

"Unë jam UNË!" tha John.

Pixie duartrokiti duart nga kënaqësia.

'Unë quhem UNË dhe ju gjithashtu quheni UNË. A nuk është qesharake?!'

Emri i Gjonit nuk ishte UNË, por ai nuk e vendosi atë drejt.

"A do të dëshironit të luani me mua, MUA?" pyeti piksi.

"Po, unë, do të doja shumë", u përgjigj Gjoni.

Pixie kapi një rreze hëne në duart e saj dhe e shpërndau në të gjithë dhomën. Ajo u shndërrua në një mori kafshësh të të gjitha llojeve: macet e hënës, qentë e hënës, ponitë e hënës, madje edhe dragonjtë e hënës që fluturonin duke marrë frymë zjarri. Pixie dhe John u përpoqën të kapnin kafshët e hënës. Ndërsa Gjoni ishte i kufizuar, ai shkeli aksidentalisht këmbën e zanave. Ajo filloi të qante dhe Gjoni donte ta bënte të ndihej më mirë. Pastaj erdhi një zë nga kopshti, 'Pixie fëmijë, pse po qan?'

"Unë qëndrova në këmbë, mami," qau zana.

"Kush qëndroi në këmbët tuaja?" pyeti nëna zana.

"Unë, mami," bërtiti zana.

"Nuk ka nevojë të qash nëse qëndron në këmbën tënde," tha nëna e saj ashpër, pastaj shtriu dorën në dhomë dhe e mori zanën. Kafshët e hënës u zhdukën dhe Gjoni ra në gjumë.

Kur nëna e tij e pyeti të nesërmen në mbrëmje, 'Kush është i lodhur dhe dëshiron të flejë?' Djali brohoriti menjëherë, 'UNË!' Ai ishte i emocionuar për të parë përsëri pixie dhe mbeti i tillë çdo natë për pjesën tjetër të jetës së tij.